De Ronde Hoep Whatsapp Groep

Iedereen die ooit voor een grote uitdaging of ingrijpende gebeurtenis heeft gestaan kent het gevoel: Heb ik alles? Heb ik genoeg getraind? Ga ik het halen? Hoe moeilijk zou het zijn? En als ik nou toch wat vergeten ben?

Team Ronde Hoep kent het gevoel en wij appen over alles. Om jullie te laten zien wat het fietsen met ons doet hierbij een kort resume van de gesprekken.

Fietsen draait om eten en drinken. Eten voor energie, eten voor herstel, drinken want eten kan niet meer, eten voor het goede doel, drinken omdat je zweet, eten omdat het kan. Diëten worden dan ook onder de loep genomen, voor nu, maar zeker ook voor tijdens het fietsen. Is het ons naar het hoofd gestegen? Oordeel zelf:

Geeske: “Mijn mams heeft haar zaterdag besteed aan het maken van rabarberjam en rabarbersap van rabarber uit eigen tuin. Gaat ze morgen verkopen op haar werk voor goede doel”

Pim: “Is rabarbersap net zo goed als bietensap?”

Geeske: “Dat zou ik wel willen, net voor het eerst bietensap geprobeerd… Gelukkig kan ik nog steeds behoorlijk adten ;-)”

Pim: “En wat levert dat op? Voordat ik mij aan die smerigheid overgeef?”

Krijn: “Herstel gaat sneller. Wel van te voren proberen is verstandig, want je darmen kunnen moeilijk doen”

Ook onthouden de fietsers zich met meer of minder succes van alcohol, alweer voor lange, maar vaker voor korte tijd.

Sandra: “Ik voel mij bijna schuldig dat ik biertjes heb gedronken gister…”

Verder gebruiken wij ondertussen woorden als voedsellogistiek, manager nutrition and food logistics (Geeske, mocht je vragen hebben), voedselvoorraad, voedselregime en Alpe d’HuZes-taart.

Geeske: “Wie heeft er een koelbox”

Jullie begrijpen het, wij nemen eten serieuzer dan wij het ooit genomen hebben.

Maar we zullen ondertussen toch ook moeten blijven fietsen. Nu de trainingsweekenden achter ons liggen zijn wij aangewezen op onze eigen omgeving. De sportschoolgangers zetten een tv voor hun neus en hebben ondertussen razendsnelle beklimmingen van de Alpe in de benen. Pikant detail?

Sandra: “1 uur en 7 minuten!! Eitje die Alpe ;-)”

Martijn: “euh… ik was slechts een halve minuut langzamer…”

Ook de rest is niet te beroerd zijn of haar fiets prestaties te delen:

Pim: “120km Ardennen!”

Geeske: “115 km naar Deventer”

Ernst-Jan: “160 km rondje Markermeer”

Sandra: “Volgende week ook allemaal Limburgs mooiste?”

Vincent: “Wie wil er meedoen aan Vincent’s mooiste rond Amsterdam/Utrecht?”

En wat ons het meeste bezighoudt? Al onze familie en vrienden die ons steunen in deze fantastische uitdaging! Hieronder een selectie van de mooiste acties, waarderingen en dankwoorden:

Sandra: “FB bericht van Hilde!!! Over de €1400 van de Meimarkt!!”

Martijn: “1400?!?!”

Allen: “Heel veel superlatieven!”

Marloes: “Benefietavond heeft opgeleverd….. (tromgeroffel)

“4027,65 Euro!!!!! 😀 :-D”

Geeske: “Toppp!”

Krijn: “Tjopp, Tjopp!”

Vincent: “Koningssss”

Pim: “Bamm! over de 2500 euri, nog wel ff 6x omhoog dan.”

Vincent: “welke grootgeldschieter heb je gevonden Pim?! :-)”

Pim: “Geen! Heul veul kleintjes.”

Met al jullie hulp en de nodige beklimmingen van ons hebben wij ondertussen ons minimale sponsor bedrag binnengehaald! Onze dank is groot, maar het is niet voor niets een minimum bedrag! Bovendien is er voor het KWF en onderzoek naar kanker nooit genoeg geld!

Laten we dus het volgende afspreken: Wij blijven keihard door trainen en fietsen die berg op tot we helemaal niets meer kunnen, dan doneren jullie rustig door tot wij als team €30.000 kunnen overmaken.

Deal?

Naar elkaar kijken

De dag na ons charity-feest ‘Goeie benen. Flaneren en doneren voor het goede doel’ van 26 april start de trainingsweek in de Vogezen. Want naast het ophalen van geld voor het goede doel moeten we natuurlijk ook serieus fietsen. In de Franse bergen is het naar elkaar kijken voorzichtig begonnen.

Wat voor fiets rijd jij? Vincent rijdt een echte ‘Fred Rompelberg’. Deze houder van het snelheidsrecord op de fiets monteert en verhuurt een eigen lijn fietsen op Mallorca. Na verloop van tijd verkoopt Fredje – in sommige ogen crimineel – zijn fietsen. Zoals aan Vincent een gele uitvoering die volledig Shimano Ultegra is afgemonteerd (zie foto). Alleen de professionele wielrenners rijden beter. Ook Krijn rijdt ‘geel’, maar dan een Batavus C’Light uit de vorige eeuw. Stalen frame, maar het schakelwerk al wel op het stuur. Veertien kilo schoon aan de haak, afgemonteerd met Shimano Sora, ook wel Sorus vanwege de matige kwaliteit. Daar tegenover staat de gloednieuwe Pinarello van Marloes. Maximaal negen kilo Italiaanse klasse. Enige jaloezie maakt zich meester van elke aanschouwer. Met het ultralichte carbonframe komt Marloes stijlvol en schijnbaar onvermoeid boven.

En wat voor banden rijd jij? Dat varieert van klassiek zwart tot stijlvol wit van Martijn. Maar ook rood met blauw bestaat. Deze buitenband van Krijn past bij het allegaartje aan fietsmaterialen en kleding van de berijder. Kleur en stijl maken natuurlijk niet uit, zolang je maar niet lek rijdt. Ofwel een lekke band krijgt, voor de leek. Daarin spant één teamgenoot de kroon: Geeske. Is het pech of onhandigheid dat ze zo vaak langs de kant van de weg staat om haar band te verwisselen? Afgaand op het aantal gaten in de buitenband… Het is overigens niet zeker dat het hieraan ligt. Het kan toch gewoon pech zijn. De lappen rubber vallen van Krijn’s buitenbanden. Zonder lek te rijden. En Marloes rijdt juist met haar nieuwe fiets en dito banden lek. Voor het eerst. Laten we het op de overvloedige regen als oorzaak houden. Dan rijd je sneller lek. Maar toch Geeske, het is de hoogste tijd om je buitenbanden te vervangen.

En wat eet jij? Zonder goede voeding ligt de hongerklop op de loer. Het begint met goed ontbijten. Een gebakken ei a la Vincent.  Vers stokbrood, besmeerd of belegd met jam, La Vache Qui Rit, ham, worst en kaas. Misschien koffie en daarna nog even goed zitten in het kleinste kamertje. Blijven eten tijdens het fietsen is nog belangrijker. De Franse supermarkt is echter niet goed uitgerust op de fietser die eten op z’n Hollands mee wil nemen. Stokbroden bevatten meer lucht dan energie. De stroopwafels en krentenbollen werden daarom in Nederland ingeslagen. En de gelletjes. Deze zoete substanties zijn verre van lekker, maar doen hun originele namen als ‘Power Gel’ en ‘Energy Gel’ wel eer aan. Ideaal tijdens het klimmen. Deze chemische goedjes glibberen de mond in en geven een shot energie, power.

En wat wil jij met het avondeten? Na het fietsen komt de maaltijd der maaltijden, het diner. Voor dit trainingskamp vooraf zorgvuldig uitgedacht door Marloes. Overheerlijk en voedzaam. Ingrediënten worden iedere dag vers gehaald. Pasta’s, salades, worst en kaas. De eerste scheurtjes in de planning ontstaan op 30 april. De dag waarop heel Nederland en de helft van het team de inhuldiging van Willem Alexander viert. Vincent, Marloes en Krijn zijn dan als enige teamleden aan het fietsen. De finish na hun zware tocht is te laat om nog boodschappen te doen. De boodschappen voor Krijn’s befaamde risotto worden uitgesteld naar 1 mei. Geen ramp, want hoe verser hoe beter. De late finish veroordeelt de drie teamleden om buiten de deur te eten. Ook dat blijkt geen ramp. La Taverne Alsacienne in Gérardmer serveert escargots, eendenborst en lokale ham ‘mit Sauerkraut’. De dag erna gooit de macht van de Franse vakbonden roet in het eten. Het is Dag van de Arbeid. Een feestdag in de categorie alle winkels dicht, met een enkele uitzondering bij grote steden. Dus stappen Marloes en Krijn niet op de fiets, maar in de auto richting Colmar. Op de route van anderhalf a twee uur rijden moeten ze een winkel vinden, zodat ze de die dag arriverende teamgenoten met een driegangen diner kunnen ontvangen. De hoop blijkt ijdel. Het enige smaakvolle resultaat van de autorit is een lokale dis in het historische centrum van Colmar. Marloes en Krijn nemen nog en paar foto’s van de vrolijk gekleurde Duitse vakwerkhuizen en kunnen weer twee uur in de auto plaats nemen om de deur te openen voor de rest van het team.

Ook belangrijk. Wat voor kleding trek jij aan? Dat is lastig te plannen. Überhaupt, wat neem je mee? Als je naar de Vogezen gaat, neem je alle fietskleding mee die voor handen is. Ook als het in Nederland zonnig is. Want het ene moment heb je in de wisselvallige Franse regio winterkleding nodig. Het andere moment ben je al je kleding liever kwijt dan rijk. In de Vogezen vallen hagel, metershoge sneeuw, mist, plensbuien ons ten deel. In de afdaling is het ijskoud. Handschoenen, winter- of windjas zijn essentieel, maar tijdens het klimmen kan het door de inspanning weer stikheet zijn. Aan het eind van de week laat de zon zich voorzichtig zien. Dit verleidt Ernst-Jan, Pim en Sandra er zelfs toe om in korte broek te fietsen. Onverantwoord, maar twee lange broeken over elkaar heen is weer te veel van het goede.

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

We zijn al een eind op weg met trainen én geld ophalen, maar we zijn er nog niet. Wij gaan fietsen. Doneer jij?

Hoeveel?

Vrienden en vriendinnen;

Hoeveel? Dat was de vraag die ons bezighield… in diverse vormen. Hoeveel
mensen zouden er komen vanavond? Hoeveel veilingitems zouden we verkopen?
Hoeveel euro’s houden we eraan over?

Het doet ons, Team Rondje Ronde Hoep, enorm deugd om te merken dat we
de beschikking hebben over een vriendenkring die er nog lol in heeft om ons
te helpen bij ons nobele striven, nadat ze al vier keer zijn gevraagd naar hun
overtollige euro’s, bosjes tulpen aangeboden hebben gekregen en drie uur
lang hebben afgezien tijdens een spinningmarathon. De auteur wil daarom dit
moment pakken om al onze vrienden en bekenden een virtuele ‘like’ te geven.
Zonder jullie steun zou ons hyperambitieuze project een stuk moeilijker te
volbrengen zijn.

Mogen wij ‘t zeggen? Ja, wij mogen dit wel zeggen; de eerste en zeer
waarschijnlijk ook laatste editie van ‘Goeie Benen’ was een doorslaand succes.
Ondanks dat niet alle wilde plannen daadwerkelijk konden worden uitgevoerd
bleek de combinatie vrienden + familie, DJ Spotify en goudgele rakkers een goeie.
Met als klapstuk de veiling, met een glansrol voor ieder teamlid. Veilingmeesters
Vincent, Ernst-Jan en Martijn die de meute opzweepten. Sandra die de
veilingitems op gelikte wijze presenteerde. Krijn die dienstdeed als souffleur
terwijl Geeske op geheel eigen wijze de prijs van zo’n beetje ieder item opdreef.
En Marloes stond binnen de kortste keren met pin-automaat voor de neus van de
verblufte koper… teamwork in optima forma.

Onze accountants zijn nog bezig met het berekenen van de totale opbrengst,
maar het staat vast dat alles voor de volle honderd procent ten goede zal komen
aan KWF Kankerbestrijding. Dus was je erbij, lijfelijk en/of in gedachten…
Dankjewel voor de steun! Wij trekken ons terug voor een weekje training in de
Vogezen… tot snel!

Team Rondje Ronde Hoep

Flink cashen met de rommelmarkt voor het Kankerfonds?

Tussen al het harde trainen door, steken we met ons team ook veel energie in het bij elkaar verzamelen van sponsorgelden voor het KWF Kankerfonds. Het doel van 20.000 euro is, net zoals het meerdere keren beklimmen van de Alpe d’Huez, voor ons een grote uitdaging!

Gelukkig staan we hierin niet alleen. Zo is Damesdispuut Conserva van T.S.V. Plato uit Tilburg ontzettend trots op ons team en zij dragen dan ook enthousiast hun steentje bij aan dit initiatief. Ze zeggen zelf “Zoals echte studenten betaamd, kunnen wij niet zomaar gouden bergen doneren aan Alpe d’HuZes” maar ze gaan er dan ook hard voor werken op de Tilburgse Meimarkt.

Van 18 op 19 mei vindt deze jaarlijkse rommelmarkt plaats in het centrum van Tilburg. Conserva gaat hier al haar charmes in de strijd gooien om zoveel mogelijk spullen voor zoveel mogelijk geld te verkopen.  Essentieel is echter wel dat ze spullen hebben om te verkopen, en het leuke is dat ook jij daar bij kan helpen!

Heb jij nog geheime schatten op de zolder, in de kelder of in het tuinhuisje? Waardevolle spullen waar je eigenlijk geen afscheid van kunt nemen maar wél voor het goede doel? Of heb je zelf geen tijd om op een rommelmarkt te gaan staan? Doneer deze items en help Conserva een gouden berg aan Alpe D’HuZes te doneren!

Hoe kun je dit doen? Stuur een mailtje naar damesdispuutconserva@hotmail.com en ze maken een afspraak om de spullen op te komen halen, maar brengen mag natuurlijk ook!

Trainingsweekend numero deux.

Trainingsweekend numero deux. Een stuk zuidelijker dan het Limburgse weekend, goed weer gegarandeerd. Nietwaar? Het zou immers in Nederland zonnig worden, dus dan moet dat in de Ardennen ook zo zijn. Ach, als het maar droog is dachten wij.

Vrijdag einde middag een prima eerste rondje gemaakt: droog, twee klimmetjes, een achtervolging door een hond van ettelijke kilometers, hertjes gezien (in het bos, dus), en terug bij het huisje bij invallende duisternis. Een goede start, en een mooie opmaat naar de heldentocht van zaterdag.

Zaterdagochtend, uiteraard, regen en mist en een gevoelstemperatuur van 0 graden. Terwijl vanuit Nederland de Whatsappjes en Facebook berichten binnendruppelen van blije gezichten op het terras (dank daarvoor) begeven wij ons op vochtige wegen ploeterend door miezer en hagel, voorbij gesjeesd door vrachtwagens en tegen hun voorhoofd tikkende locals.

Wat zijn die gekken aan het doen? Juist ja, heel hard aan het trainen voor Alpe d’HuZes! Potverdimme. Zoveel ontbering moet natuurlijk beloond worden met een warme kop koffie (of chokky) en gebak.

En zowaar, wanneer we weer buiten komen is het droog! De zon schijnt, vogeltjes kwetteren, en er is zelfs tijd voor wat pittoreske plaatjes.

 

120 km verder is het gedaan. Moe maar voldaan druppelt iedereen het onderkomen in Ouren binnen. De dag wordt afgesloten met een goede hoeveelheid bier en eten, toepen, Prinsenbeeks pesten, kwartetten, Madagascar en Ice Age kijken, en dromen over 6x die berg opknallen.

Daar doen we dit immers voor, dus op naar het volgende trainingskamp in de Vogezen!

Reality check

De verwachtingen voor het afgelopen weekend waren hoog.

In het Limburgse hooglandschap zouden we laten zien dat de wintertraining netjes was afgewerkt. Daar zou blijken dat wij doorgewinterde fietsers zijn met dito motivatie en wars van klaagzucht alle weersomstandigheden de baas zouden zijn.

Het werd een weekend van harde realiteit.

Het begon al met Krijn die zijn lichaam voelde tegenstribbelen in anticipatie op de uitputtingsslag. Gelukkig hebben we hem horen zeggen dat het slechts een kleine hobbel is op weg naar succes.

De fietsers waren ondertussen iets vertraagd vertrokken voor een tocht door de heuvels. En ook hier werd de droomwereld van eindeloze blauwe luchten, beschutte terrasjes met een waterig lente zonnetje en koud glas bier als beloning ruw verstoord. “De koudste 23 maart van de eeuw” ging gepaard met sneeuw, een sporadische hagelsteen, windkracht 5 uit het oosten en een gevoelstemperatuur van -10C. Ook dan is opgeven geen optie, hielden wij ons voor

Maar tegen kou kan je je kleden en de sneeuw waait van je kleren. De voorbereidingen voor het weekend waren dan ook ronduit goed te noemen. Een prachtig huisje aan de voet van de Cauberg, heerlijk eten, warme kleding en alle reserve onderdelen voor een fiets die je maar kan bedenken.

Oh nee. Weer die reality check.

Twintig km en 3 lekken banden verder waren we er achter dat we 1 pomp bij ons hadden, nog 2 nieuwe binnenbanden voor 2 dagen fietsen overhadden, een spoedcursus fietsonderhoud geen overbodige luxe is als je ooit een keer alleen fietst en dat net niet alle afslagen staan aangegeven. Maar ook nu is opgeven geen optie en gingen we door.

Door, de beruchte Limburgse heuvels op. We hadden ons huiswerk gedaan en hadden het Limburgse fietskamp niet voor niets als eerste gepland. Het zou een opwarmertje worden. De Alpe d’Huez is immers 2300m hoog en de hoogste heuvel in Nederland meet niet meer dan 300 meters. Drie keer trappen en je bent boven. Binnenblad? Niets daarvan, gewoon doorhalen. Het is net alsof je een brug over de gracht op fietst: even vaart maken.

En ook hier wist de weerbarstige realiteit ons te achterhalen.

Het schijnt de Cauberg, Loorberg en Camerig niet uit te maken hoeveel kilometers je op de tacx hebt gezeten. De Eysere Bosweg, Vaalserberg en Keuterberg geven weinig om krachttraining en ook de Sibbergrubbe en Kruisberg noemen zich rustig het toetje.

Kortom, we weten weer waar we staan. Uitgeput en met twee voeten rustig op aarde maken we de balans op. Nog meer motivatie om de komende twee en een halve maand keihard te gaan trainen. De Ardennen zullen we met gepast respect benaderen. Want we weten allemaal waar we het voor doen: Opgeven is geen optie, wij gaan die Alpe op. Zo vaak mogelijk!

Streep door de rekening?

Op 6 juni fietst Rondje Ronde Hoep zo vaak mogelijk de Alpe d’Huez op. Daarmee wil het team zo veel mogelijk geld inzamelen voor het KWF. De teamleden leggen de basis voor de prestaties in de voorbereiding. In de aanloop naar de dag der dagen komt ieder teamlid aan het woord over het wel en wee van de voorbereidingen. In de eerste aflevering Krijn.

Moet jij nu niet in de Limburgse heuvels zijn?
‘Ja, eigenlijk wel. We hebben een trainingskamp in Valkenburg, maar ik ben even uit de roulatie door een blessure’.

Wat is er aan de hand?
‘Ik ben geopereerd aan mijn bovenbeen. Er zat een bult op mijn bovenbeenspier. De maandag voor ons trainingskamp in Limburg is dit chirurgisch verwijderd.  Het is nog niet duidelijk wat het precies was, maar het deed pijn en met sporten nog meer. Tot de operatie kon ik nog geen lange tochten maken’.

En nu?
‘Na de operatie moet ik even herstellen, waardoor ik ons eerste trainingskamp moet missen. En het is nog de vraag of de klachten verdwijnen. Het achter gebleven littekenweefsel kan dezelfde klachten veroorzaken’.

En er wacht nog een operatie?

‘Eigenlijk moet ik voor een andere kwaal ook aan mijn voet geopereerd worden, maar dat is volgens de huisarts minder urgent maar wel ingrijpender. Er moet een stukje van mijn bot weggezaagd worden… Hersteltijd hiervan schijnt aan de lange kant te zijn, waardoor ik amper zou kunnen trainen voor Alpe D’HuZes. Deze operatie stel ik uit tot ná de dag der dagen, 6 juni’.

Hoeveel trainingstijd verlies je in totaal?
‘Een maand halverwege de vijf maanden durende voorbereidingstijd. Ik was net een beetje op stoom aan het komen. Maar de pijn was al behoorlijk hinderlijk, waardoor ik nog niet voluit kon. In april en mei ga ik volle bak trainen. Vanaf Pasen mag ik weer’.

Is dit een streep door de rekening voor jouw sponsoren?
‘Nee, nee. Ik ga weer vol aan de bak. Ik plan nog een extra trainingskamp in, desnoods voor mij alleen. Want opgeven is geen optie. Geven wel’.

Doneren? Klik hier.

Weer of geen weer

“De enige echte Hollandse voorjaarsklassieker voor toerfietsers aan het begin van de lente.”

Gevallen voor het woord lente. Dus wekkertje om 6u en met vier lagen kleding, een tas vol krentenbollen, bananen, repen en ander krachtvoer op naar Leiden. Een straffe windkracht vijf, een temperatuur van twee graden en een verfrissend buitje tussendoor. Niet echt onze definitie van lente. Maar dit mocht de pret niet drukken, want 150 kilometer later passeerden wij -nog enigszins lachend- de finish. Een goede training!

En wie was Joop Zoetemelk ook alweer? Een Nederlands oud-wielrenner, die geldt als één van de beste Nederlandse ronderenners ooit (aldus Wikipedia). Hij won o.a. in 1979 de Ronde vanSpanje (Vuelta), in 1980 de Ronde van Frankrijk (Tour de France) en werd in 1985 wereldkampioen.

I proudly present to you: onze shirtsponsor

Graag stel ik jullie voor aan onze shirtsponsor: Faluka.

Faluka? hoor ik je denken, wat is dat? Google leert ons, inclusief een paar mooie afbeeldingen, dat Faluka een Egyptisch zeilschip is. Maar Faluka is meer.

Faluka is een aardappel.

Een aardappel die het resultaat is van een hobby, een passie voor aardappels. Nee, niet mijn hobby. Het is het resultaat van vele jaren kweekwerk van mijn vader. De Faluka is een aardappelras dat het uitstekend doet in de landen rond de Middellandse Zee, omdat het erg efficiënt omgaat met water en meststoffen. En dus onder moeilijke groeicondities een hoge opbrengst weet te halen. Zie hier de parallel met de Alpe d’huZes. Moeilijke condities, efficiënt omgaan met water & voeding. En een hoge opbrengst halen. Precies ons doel!

De Faluka heeft na jaren zwoegen de finish gehaald en dat gaan wij ook zeker doen.

De eerste kilometertjes buiten!

Dit kalenderjaar al 750 km binnen gefietst op mijn grote vriend de Tacx. Zaterdag eindelijk de eerste km buiten gepakt, heerlijk tochtje naar Volendam. De lente is begonnen!